بررسی تاثیر یک برنامه آموزشی مبتنی بر ایفای نقش با مضمون همدلی با بیمار بر نمره مهارتهای ارتباطی دانشجویان اتاق عمل: یک مطالعه نیمه تجربی

مقدمه: برخورداری از مهارتهای ارتباطی موثر، ویژگی اساسی مراقبین درمانی است و همدلی یکی از مولفه های ارتباط است. بعلت تکنولوژی محور بودن کار در اتاق عمل، توجه کمی به آموزش این مضامین به دانشجویان این رشته شده است. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک برنامه مبتنی بر ایفای نقش با مضمون همدلی با بیمار بر نمره مهارتهای ارتباطی دانشجویان اتاق عمل می باشد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی در سال تحصیلی 97-1396 بر روی 36 نفر از دانشجویان سالهای اول تا چهارم رشته اتاق عمل در دانشکده پرستاری و مامایی اصفهان انجام شد. نمونه گیری بصورت تصادفی طبقه ای بود. مداخله شامل یک برنامه آموزشی 12 ساعته (طی3جلسه) با موضوع تقویت ارتباط همدلانه با بیمار به روش ایفای نقش بود و پرسشنامه استاندارد مهارتهای ارتباطی کوییندام (Queendom) قبل و بعد از مداخله توسط نمونه ها تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آمار توصیفی و آزمونهای آماری در نرم افزار SPSS 22.0 انجام شد. نتایج: میانگین نمره کل مهارتهای ارتباطی دانشجویان اتاق عمل قبل از مداخله در حد متوسط (8/76 ± 117/69) بود. میانگین نمره کل مهارتهای ارتباطی و همه ابعاد آن بعد از مداخله به طور معناداری نسبت به قبل از مداخله افزایش یافت (0/05 P <). نتیجه گیری: آموزش ارتباط همدلانه به روش ایفای نقش، سبب افزایش نمره مهارتهای ارتباطی دانشجویان اتاق عمل شد. روش ایفای نقش، شیوه آموزشی جذابی برای دانشجویان بود. بنظر می رسد ایجاد تغییراتی در کوریکولوم آموزشی دانشجویان اتاق عمل بمنظور آشنایی آنها با مهارتهای ارتباطی ضروری باشد.